Παραμυθι 1.

 Μια φορα και εναν καιρο ηταν ενα μικρο κοριτσακι. Ζουσε με ολους της τους φιλους σε εναν καταλευκο κοσμο και περναγε καθε μερα παρα πολυ ομορφα. Τα παντα σε αυτο το κοσμο ηταν ασπρα, αστρεφτερα και ζωηρα. Το κοριτσι ηταν τοσο χαρουμενο μαζι με τους αγαπημενους της. Μερα με την μερα ομως, τα παντα γυρω της γκριζαιναν. Το κοριτσι στην αρχη παραξενευτηκε, αλλα ειδε οτι κανεις αλλος δεν αντιδρουσε και το θεωρησε κατι φυσιολογικο. Με τον καιρο το τοπιο μαυριζε ολο και πιο πολυ, αρχιζε να την τρομαζει. Δεν αντεξε αλλο, ετρεξε και μιλησε στους αλλους. Και τοτε διαπιστωσε κατι. Μονο εκει το εβλεπε. Μονο εκεινη εβλεπε τον κοσμο της να σκοτεινιαζει, μονο εκεινη φοβοταν. Ολοι οι αλλοι ζουσαν ακομα μεσα στο φως και τη χαρα. Ποιος ξερει γιατι. Ολο και πιο σκοτεινα, τοσο σκοτεινα που δεν μπορουσε να διακρινει τα περιγραματα των πραγματων γυρω της. Τοσο σκοτεινα που δεν εβλεπε πια τους φιλους της, ηξερε οτι ειναι γυρω της βεβαια, αλλα ηταν μονη της. Τοσο σκοτεινα που το σκοταδι αποροφυσε ακομα και τον ηχο. Μεσα στο κενο, στο απολυτο τιποτα, φοβισμενη, μονη.

"Και ζησαν αυτοι καλα, και μεις καλυτερα."

Το τελειο σωμα.

 Εκατσε ορθια μπροστα απο τον καθρευτη, φοροντας μονο τα εσωρουχα της. Στο χερι της κρεμοταν ενα ψαλιδι. Το σηκωσε και το πλησιασε στην κοιλια της. Το ανοιξε και το ακουμπησε στο γυμνο της δερμα σιγα σιγα. Και ξαφνικα, εκοψε ενα κομματι φρεσκιας σαρκας. Το αιμα κυλισε κατακοκκινο στην κοιλια της, μετα στα ποδια της για να καταληξει στο κρυο πατωμα. Αλλα δεν σταματησε εκει. Αλλο ενα κομματακι απο το αριστερο χερακι, αλλο ενα απο το δεξι. Αλλο ενα κομματακι απο το αριστερο ποδαρακι, αλλο ενα απο το δεξι. Αλλο ενα μικρουλι κομματακι απο τη μεσουλα. Ωσπου στο τελος, σοργιαστηκε στο πατωμα, και προσγιωθηκε μεσα στην κοκκινη λιμνουλα της. Στο δωματιο αντιχησε ο τελευταιος χτυπος της καρδιας της, και μετα σωπασε. Επιτελους ειχε αποκτησει το τελειο σωμα.

"Αγαπη μου εισαι ομορφη σαν τραπεζα που καιγεται"

Μπλε κοκκινα τα φωτα, σειρηνες, περιπολικα

ασθενοφορα ελπιδοφορους οδηγουν σε νεκροκρεβατα

και μεσα στον χαοτικο οριζοντα μια φωνη αντιχει,

μια φωνη που μητε αλλος ανθρωπος μπορεσε να γνωρισει,

"αγαπη μου εισαι ομορφη σαν τραπεζα που καιγεται"

Σε πεζοδρομια μισα, κομματιασμενα τρεχω να ξεφυγω

των ιδεων οι κυνηγοι τις σκεψεις μου δεν πρεπει να προλαβουν

και να, σκονταφτω σε κατι που φενοταν σα παγιδα

κλεινω τα ματια και πισω απ' τη βοη ακουω σιωπηλα

"αγαπη μου εισαι ομορφη σαν τραπεζα που καιγεται"

Ομορφη, το μεγαλειο μου ουδεις δε θα αποκτησει απλοχερα

και καιγομαι, ναι καιγομαι σε σκεψεις που αλλαζουνε τα δρομενα

σηκωνομαι και παλι τρεχω σε σοκακια που οι ιδιοι εχουνε χτισει

μα αυτη τη φορα η ιδια μου η φωνη λαλει απ' ακρης σ' ακρη

"αγαπη μου ειμαι ομορφη σαν τραπεζα που καιγεται"

Το κοριτσι του απεναντι παραθυρου.

Επιασε ενα χαρτι και ενα στυλο. Ηταν αργα το βραδυ. Και ξεκινησε να γραφει ενα γραμμα. Ενα γραμμα για αυτους.

"Ευχαριστω.
Με κανατε να γινω αλλος ανθρωπος. Να ανοιχτω, να σας μιλησω, να παψω να κλαιω, να δυναμωσω. Μου δειξατε οτι δεν ειναι αναγκη να ειμαι μονη μου, οτι το να εισαι δυνατος ειναι να εχεις τη δυναμη να δειξεις τις αδυναμιες σου, και οχι να υποκρινεσαι οτι δεν υπαρχουν. Με αγαπησατε, με μαθατε να αγαπω. Ησασταν παντα διπλα μου, και τωρα ξερω οτι οτι και να γινει, οπου και αν βρισκομαι, παντα θα σας εχω μαζι μου. Ευχαριστω για ολα τα χαμογελα που μου χαρισατε! Χαρη σε εσας μπορω πια να ζω!


Το κοριτσι του απεναντι παραθυρου"

Και αφησε το γραμμα κατω απο το παραθυρο τους. Δεν τους ηξερε πραγματικα, απλα τους κοιταγε δυστακτικα πισω απο τις κλειστες κουρτινες. Δεν την ηξεραν, δεν την ειχαν δει ποτε. Ομως απο οταν μετακομισαν απεναντι της της κραταγαν παντα συντροφια. Τα γελια και οι χαρες τους εδιωχναν την συννεφια απο το προσωπο της. Και τους αγαπησε, για ολα οσα της χαρησαν μεγαλοψυχα χωρις καν να το καταλαβουν. Πισω απο τα τζαμια, τα τουβλα, τα τσιμεντα, τα επιπλα, ηταν και εκεινη μαζι τους. Τωρα πια δεν θα ξαναηταν ποτε μονη.

Γυρισε την πλατη της και προχωρησε στο πεζοδρομιο. Δυνατη πια, ηξερε οτι επιτελους θα στηριζοταν στον εαυτο της.

Ψευτικη μορφη.

Ποια ειναι η ζωη που θελω απο το τωρινο ξημερωμα να ζησω;
Στους ξεγνιαστους περαστικους ποιο προσωπειο επιλεγω να φορω;
Ποιον βλεπω εχθρο μου σημερα, και ποιον σα φιλο;
Αυτες τις σκεψεις εκανες, το ξερουμε κ΄ οι δυο.

Και τωρα που χειμωνιασε, βγες γι' αλλη μια τσαρκα πεζοδρομιο
Βαλε χαμογελο ψευτιας, σε παρεακι ανωνυμο.
Το δερμα σου γυμνο κι ολολευκο, μα ψυχρα δεν σε φτανει
Εχει χαθει καθε ομορφια, η τυχη σου στοιχειο σε εχει κανει.

Μονόλογος ενός τρελού.

Αυτο που χρειαζομαι αυτη τη στιγμη να με εμπνευσει, ειναι αυτο.
Γιατι μεσα σε αυτο κυλιστηκα, ολοκληρωθηκα, ρουφιξα οτι ειχε απομεινει
καθως ο ζεστος αγερας με ελουζε αυτη την καλοκαιρινη βραδια.
Τοτε καταλαβα, τοτε το ενιωσα, τοτε εξτασιαστηκα
αυτο το αρωμα, ναι αυτο το αρωμα, που με λεξεις ο ανθρωπος ποτε δεν θα περιγραψει
εκανε την μορφη σου να εμφανιζεται μπροστα μου, και οχι, στιγμη το εγω μου δεν μπορεσε το μεγαλειο σου να βλαψει
οι βλεψεις της δικια σου της ματιας διαταγη για μενα, σκλαβα σου
αχ, αχ και να ξερες τι παει να πει αγαπη για αυτη την ανωριμη ακομα πια ψυχη
να ηξερα πως θα μπορω με λεξεις να σου δωσω κατι που μονο αρωματα και αερινες, αγγελικες μορφες μπορουν να εξηγησουν
μα σε παρακαλω αγαπη μου, μην δινεις σημασια
η νυχτα λεει πιο πολλα απ' οσα οι ιδιοι μπορουμε να ερμηνευσουμε 
πανω στα λογικα μας.

Μονοπρακτο.

(Ξαπλωμενη σε ενα κραβατι βρισκεται μια νεα και ομορφη γυναικα, αλλα πολυ αρρωστη. Παρ' ολη την ομορφια της τα ρουχα της ειναι βρωμικα και στο κεφαλι της φοραει ενα ξεραμενο στεφανι δαφνης. Απο πανω της καθεται μια εξισου ομορφη γυναικα, με εμπιστο και καλοσυνατο προσωπο, ντυμενη στα λευκα. Της χαιδευει τα μαλλια και της χαμογελαει. Τοτε μεσα στο δωματιο μπαινει μια τριτη γυναικα, με αγριωπο και ανεκφραστο προσωπο, γεματο μισος. Φοραει αρβυλες και μια μπλουζα με την ανατολη του ηλιου ζωγραφισμενη, η οποια ανατολη ομως αντι να φωτιζει την πλαση, την σκοτεινιαζει ακομα περισσοτερο).


ΓΥΝΑΙΚΑ Γ': (σταματαει σε σταση προσοχης μπροστα απο το κρεβατι και κοιταει υπεροπτικα και χλεβαστικα την αρρωστη γυναικα)
Ειδες λοιπον; Για αλλη μια φορα ειμαστε μαζι. Δεν θα αλλαξεις ποτε, και οι δυο μας το ξερουμε. Παντα θα με διωχνεις και στο τελος θα με ικετευεις να γυρισω.
ΓΥΝΑΙΚΑ Α': (πευτει στην αγκαλια της λευκοντυμενης γυναικας κρυβοντας το προσωπο της στα χερια) Παψε! παψε, δεν σ' ακουω! Δεν το ηθελα αυτο, δεν το ηθελα! Εκεινοι, εκεινοι φταινε για ολα. Εκεινοι οι μεγαλοι, οι δυνατοι με 'καναν ετσι. Κοιτα πως ειμαι, κοιτα με. (Αρχιζει και κλαιει) Με βρομισαν, με εγδυσαν, με βιασαν και μετα με πεταξαν στον δρομο σαν σκυλι. Που ειναι η ομορφια μου; που ειναι το μεγαλειο μου...; Δεν σε θελω...φυγε...
ΓΥΝΑΙΚΑ Γ': (γελαει) Γλυκεια μου σταματα να το παιζεις τοσο αθωα. Ολοι ξερουμε πως το φταιξιμο ειναι και δικο σου, σταματα να κρυβεσε. Εχεις αλλαξει απο την τελευταια συναντηση μας. Μπορει εκεινοι να σε εφεραν σε αυτην την αθλια κατασταση, αλλα εσυ πανω στην κραυγη βοηθειας σου ειπες το δικο μου ονομα. Κοιτα, κοιτα πια ειναι διπλα σου τοσο καιρο. Οχι, οχι ομορφια μου δεν ειμαι εγω. Εκεινη ειναι. Το δικο σου παιδι, που σ' αγαπαει και σε στυριζει. Αλλα εσυ την αγνοεις και κυνηγας εμενα. Τελικα σου αρεσουν οι αντρες με οπλα και αρβυλες.
ΓΥΝΑΙΚΑ Α': Σταματα! Σταματα! Ειναι ολα ψεματα! Ψεματα! (κλαιει με λυγμους) Ειμασταν χαρουμενες μαζι, μακρυα σου. Θα τα καταφερναμε! Πως μας βρηκες; Πες μου!
ΓΥΝΑΙΚΑ Γ': (γελαει ακομα πιο δυνατα) Χαχαχαχαχαχαχαχαχ, μα ομορφια μου, ποιος σου ειπε οτι ειχα φυγει ποτε; Παντα εκει ημουν κρυμενη στα σωκακια και στις σκοτεινες γωνιες περιμενοντας την καταλληλη ωρα. Παντα ημουν ενα βημα πισω σου.
ΓΥΝΑΙΚΑ Α': (ψυθιριστα και σιγοκλαιγοντας) ...Και γιατι...; Γιατι εσενα...; Γιατι να διαλεξω εσενα....;
ΓΥΝΑΙΚΑ Γ': Μα γιατι σου ειπα, αλλαξες. Καποτε αντιμετωπιζες την απειλη με ανδρεια. Κρυφα ισως και να θαυμαζα το θαρρος σου. Αλλα τωρα. Τωρα αφησες τον τρομο να σε κυριεψει. (Η γυναικα α΄την κοιταει μπερδεμενη) Να στο εξηγησω οσο καλυτερα μπορω. Μεσα σου επικρατει ενα χαος. Και το χαος φερνει φοβο. Και οταν φοβομαστε θελουμε κατι σιγουρο, νιωθουμε πιο προστατευμενοι. Εγω ειμαι μια ευθεια. Δεν σου δινω επιλογες, σε διαταζω, αλλα το μελλον που θα εχεις δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξει. Ειναι μαυρο, αλλα σιγουρο. Απο την αλλη, η κορη σου ειναι ενας δρομος σαν δεντρο. Γεματος παρακλαδια, στροφες, διαφορετικες επιλογες και καταληξεις. Και ολα ειναι στο χερι σου. Και αυτη η εθυνη που παλια σε γοητευε και σου εδινε κουραγιο, τωρα σε τρομαζει. Καταντησες ενας δειλος, καλη μου.
ΓΥΝΑΙΚΑ Α': (Μεσα στα δακρυα της αρχιζει να βηχει. Οσο παει ο βηχας μεγαλωνει και αιμα φευγει απο το στομα της)
ΓΥΝΑΙΚΑ Β': Σε παρακαλω σταματα και φυγε τωρα απο μπροστα της; Δεν βλεπεις οτι της κανεις κακο; Ασ' την ησυχη!
ΓΥΝΑΙΚΑ Γ': Επιλογη της ειμαι, εκεινη με διαλεξε.
ΓΥΝΑΙΚΑ Β': Σταματα να την κατακρινεις για μια πραξη αδυναμιας. Και οι δυο την ξερουμε καλα, και γνωριζουμε πως δεν ειναι ετσι. Ολοι φτανουμε σε ενα σημειο που δεν αντεχουμε αλλο και καταφευγουμε στην ευκολη μα λανθασμενη λυση! Αλλα με αγαπαει και το ξερω! Ειμαι κομματι της και θα γυρισει σε εμενα! Οσο και να την πλησιαζεις με τα ανηθικα φλερτ σου, οσο και να την αγγιζεις με τα βρομικα χερια σου, οσο και να την τρομαζεις με τις απειλες σου το ξερεις πως παντα, παντα θα ειναι δικη μου. Εμεις ειμαστε ενα.
ΓΥΝΑΙΚΑ Γ': Πολλη σιγουρη βλεπω οτι εισαι. Τι σε κανει να πιστευεις οτι αυτη την φορα δεν θα ειναι διαφορετικα;
ΓΥΝΑΙΚΑ Β': Γιατι εχει περασει απο πιο δυσκολες καταστασεις, και παλι σε νικησε! Παλι τα καταφερε! Την ξερω, ειναι ενδοξη και γ' ιαυτο την αγαπω! Μπορει εσυ να βλεπεις την κουραση και την αρρωστια στο προσωπο της, αλλα εγω ακουω την δυναμη στον χτυπο της καρδιας της! (Η γυναικα γ' κανει προβληματισμενη μερικα βηματα πισω. Η γυναικα α' σηκωνει το κεφαλι διχως να κλαιει πια και κοιταει αποφασιστικα και χαμογελαστα την γυναικα γ'. Φαινεται ηδη καλυτερα). Βλεπεις; Ηδη σε τρομαζει. Δεν θα καταφερεις ποτε να την κερδισεις. Φυγε.

All is full of love.

All is full of love. Κατι ξερει η bjork. Καθε τι γυρω σου ειναι γεματο αγαπη, σου φωναζει να κατακλιστεις με συναισθηματα. Αλλα εσυ του κλεινεις την πορτα και μετα αναρωτιεσαι γιατι νιωθεις κενος. Μισος. Γιαυτο. Μισος. Αυτο το αφηνεις να μπει μεσα ελευθερα, γιατι το φοβασαι. Φοβασαι, γιατι με αυτο νιωθεις ατρωτος, και αν φυγει θα φανεις αδυναμος. Ενω η αγαπη; Η αγαπη αποκαλυπτει το εγω σου, σε αφηνει γυμνο, διχως την πανοπλια σου. Και ειναι δυσκολο, και θελει θαρρος. Θαρρος...η αγαπη ειναι θαρρος. Το μισος ειναι η μασκα των δειλων. Και εν κατακλειδι, ποιο το νοημα να απεχθανεσαι μια αλλη ζωντανη παρουσια, να αποζητας το κακο της; Οσο και αν τις δυσκολεψεις τον δρομο της ζωης, τι θα κερδισεις; τι θα χασει ο αλλος; Το ιδιο τελος θα εχουμε ολοι, οτι και αν κανεις, τα καραβια μας στο ιδιο λιμανι θα συναντηθουν.

Χορος μεταμφιεσμενων

Μια φορα και εναν καιρο, πατησε το πρωτο της ποδι μεσα στην αιθουσα. Ηταν μικρη, πολυ μικρη, και κανεις δεν την ειχε προετοιμασει για αυτο που θα αντικριζε. Ολοι μιλαγαν για εναν υπεροχο και μαγευτικο χωρο, γεματο μουσικη, χρωματα και ευχαριστες προσωπικοτητες. Αυτο που αντικρισε διεφερε παρα πολυ. Η μουσικη ηταν τοσο δυνατα που μονο πονο στα αυτια μπορουσε να δημιουργησει, οι εικονες αλλαζαν τοσο γρηγορα που σε ζαλιζαν, και ο κοσμος χορευε φοροντας μασκες. Ολοι εκτος απο εκεινη, κανεις δεν την ενημερωσε οτι θα ειναι παρτυ μασκε. Χωρις καν να το καταλαβει, η μικροσκοπικη υπαρξη βρισκοταν ηδη μεσα στο χαος της σαλας, με τους ανθρωπους γυρω της να την τραβανε κοντα τους, ο καθενας με το δικο του σκοπο. Και ολοι απαιτουσαν να την εχουν δικια τους, χωρις κανεις ομως να ρωταει την ιδια τι θελει. Τα δακρυα απο την αγωνια ανεβαιναν στα ματια της, και εβαζε ολη της τη δυναμη να επελευθερωθει αλλα διχως αποτελεσμα. Ηταν πολυ αδυναμη μπροστα τους. Και ξαφνικα, ενα αγνωστο χερι την αρπαξε απο το μπρατσο και την τραβηξε. Στην αρχισε σαστισε, και πηγε να ξεφυγει, αλλα η αισθηση αυτου του αγγιγματος ηταν  τοσο οικεια. Διχως καν να το καταλαβει ειχαν βρεθει στο μπαλκονι. Στο μπαλκονι, οπου η θεα ηταν πανεμορφη. Στο μπαλκονι, οπου η μουσικη ακουγονταν πιο απαλη και μαγικη. Στο μπαλκονι οπου το ατομο διπλα της εβγαλε την μασκα του. Στο μπαλκονι, μαζι, δυο ατομα, διχως προσωπεια.

Ποτε μπορεις να μαθεις καποιον;

Καλημερα. Βασικα καληνυχτα στους περισσοτερους, αν και προβλεπεται μεγαλη νυχτα. Και η σκεψεις μου σημερα οδηγουν στην εξης απορια: Ποσο ευκολα μπορεις να μαθεις πραγματικα καποιον; Σε ολους μας εχει τυχει να εχουμε γνωρισει ενα καινουργιο ατομο και να ειμαστε αρκετα σιγουρη οτι ειναι αξιολογο και με υπεροχο χαρακτηρα, ωσπου κανει κατι που τα διαψευδει ολα. Και υστερα επιστρεφει με εναν τετοιο αντιλογο, που αρχιζεις και αναρωτιεσαι αν εσυ εισαι παρανοικος η αν απλα αυτος ξερει να κρυβεται καλα. Τελικα δεν μαθαινεις ποτε την απαντηση, διοτι κρατας μια ουδετερη σταση και μενεις μια ζωη με την απορια. Αλλα αν αποφασισεις να μην το κανεις, να επιλεξεις τι θα κανεις, θα μεινεις η θα απομακρυνθεις, πως μπορεις να ξερεις ποια απο τα δυο ειναι το σωστο; Να εμπιστευτεις η οχι; Με τον κινδυνο του να πληγωθεις; Και αν αυτη η αποφαση επηρεαζει και καποιον τριτο παραγοντα; Θα γινεις τοσο εγωιστης;

Ιδεες και οπλα.

Καλημερα. Καιρο εχω να γραψω. Σας εχει τυχει ποτε να ελπιζετε σε κατι διχως να ξερετε τι ειναι; Να υπαρχει κατι παραπανω απο καθε ερωτα, καθε βαθμο, καθε προβλημα που δημιουργει η κυβερνηση σου. Κατι παραπανω. Και εσυ, παρολα τα ελπιζω που εχεις υπαρκτα μπροστα σου, παρολους τους χειροπιαστους λογους που εχεις να μαχεσαι, επιλεγεις αυτην την αυλοτητα. Μια ασχηματιστη ιδεα. Μια ιδεα. Και παλι ξεφευγω απο το θεμα, μιας και ανεφερα την λεξη ιδεα. Πιο ισχυρη απο καθε τι πανω στη γη, μια δυνατη ιδεα στα χερια ενος δυνατου ανθρωπου γινεται το πιο ανικητο οπλο. Πατα την σκανδαλη.

Καμμενη Αθηνα.

Πραγματικα δεν μπορω να πιστεψω την παραπλροφορηση και πλυση εγκεφαλου των ΜΜΕ αυτη τη στιγμη. Οπως επεισης και το θρασος των πολιτικων. Βγαινει ο καθενας που οδηγησε την χωρα στο αμην, ο καθενας απο τους βασικους υπαιτιους αυτης της καταστασης και κρινει τον χαμο της Αθηνας. "Ειναι αισχος διαδηλωνοντας να καταστρεφεις ξενη περιουσια. Να καταστρεφεις ξενες ζωες." Σημερα δυστηχως αυτο συνεβει, ας πουμε σε 10 οικογενειες. Θλιβερο. Εξαιτιας σου ομως ξεδιατροπε της βουλης συνεβει σε χιλιαδες οικογενειες! Τα καναλια συνεχιζουν προβαλοντας ολη αυτη τη καταστροφη ως ανευθυνη πραξη του αγανακτησμενου λαου. Καταρχας η αποψη μου ειναι οτι φταιχτες ειναι προβοκατορες και προβατα του συστηματος, γιατι εχω δει τους πραγματικους αγανακτησμενους στο Συνταγμα, και μουτζωναν αοπλα την βουλη. Αλλα ακομα και να οφειλεται στους πραγματικους διαδηλωτες, τι περιμενεις απο ενα πληθος που βλεπει το μελλον του να γκρεμιζεται μπροστα στα ματια του. Δεν θεωρω αυτο που βλεπω σωστη λυση. Αλλα ισως τελικα να ειναι μοναδικη. Ισως το χαος ειναι το μονο που μπορει να μας εποφελήσει τωρα.

Βιρτζινια.

 "Ισως η αυτοκαταστροφη να ειναι η πιο γλυκοπικρη ευτυχια καταβαθως" σκευτηκε. Και ναι, μπορει να ειχε και δικιο. Η επιλογη να διαλεγεις εσυ ποτε θα νιωθεις τη δυστηχια, ποτε θα βαζεις τελος στα ευτυχισμενα συναισθηματα σου, καταστρεφοντας τον εαυτο σου. Ελκιστικη, γιατι σε κανει να νιωθεις. Εστο και θλιμενη, σε κρατα συναισθηματικα ενεργη. "Πολυ αποκοσμες σκεψεις για ενα τοσο ευχαριστο πρωινο". Ο ηλιος ελαμπε πισω απο τα συννεφα, δινοντας μια ευχαριστη νοτα στο παγωμενο τοπιο. Κουμπωσε μεχρι πανω το παλτο της και τελειωσε την τελευταια κρυα πια, γουλια καφε. Αφησε τα χρηματα πανω στο τραπεζι και εφυγε, ειχε ειδη αργησει πολυ για το ραντεβου της. Με γρηγορο ρυθμο εφτασε στη γωνια κοντα στο σπιτι της Εμιλυ. Την ειχε δει αρκετα μετρα πριν φτασει, τυλιγμενη με το κασκολ της μεσα στο κρυο.
 Αλλα μας νοιαζουν αυτες η λεπτομερειες; Η Βιρτζινια ηταν μια αδυνατη κοπελα, ωχρη, σχεδον αορατη σαν μια λευκη κολλα χαρτι. Τα γαλαζια, σαν κλαμμενα ματια της διακοσμουσαν το προσωπο της πανω απο τα εντονα ζυγοματικα της. Το προσωπο της πλαισιοναν τα καταμαυρα μακρυα μαλλια της. Στην τσαντα της παντα θα εβρισκες ενα μικρο δερματινο σημειωματαριο γεματο σκορπιες σκεψεις που κατεγραφε αραια και που. Ο χαρακτηρας της; Με μια λεξη θα περιεγραφοταν διαφορετικος, ως και παραλογος. Καθημερινη εσωτερικη παλη της: να μην ξεπερασει την διαχωριστικη γραμμη ονειρου και πραγματικοτητας.
 Της Βιρτζινια δεν της αρεσε ο κοσμος που ζουσε. Προτειμουσε να καταφευγει στον δικο της, πραγμα που εκανε επι καθημερινης βασης, οχι μονο μεσο της φαντασιας της. Πιστοι βοηθοι της ηταν τα βιβλια. Μεσα στης σελιδες τους εβρισκε τη ζωη της οποια δεν μπορουσε η εποχη της να της χαρισει. Γεματες συναισθηματα. Γιατι η ιδια ενιωθε συναισθηματικα νεκρη. Ισως γι'αυτο και ολος ο διαλογισμος περι αυτοκαταστροφης. Ετσι ηταν και η ιδια. Εβλεπτε τον εαυτο της, εμμεσα και αμμεσα.
 Μυστηριωδης κοπελα δεν ακουγετε; Περιεργη; Σε τετοιο βαθμο που γινεται ελκυστικη. Για καποιους, ισως και αντικειμενο θαυμασμου. Οχι, η Βιρτζινια δεν ηταν τιποτα παραπανω απο μια δυλη. Κρυμμενη πισω απο ολες της καταχρησης και τη θλιψη, πηγαζε ο καθαρος φοβος. Ο φοβος να κανει ολα αυτα που ονειρευοταν μεσα απο τα βιβλια της. Ο φοβος να ζησει. Απλα αρνιοταν κατηγοριματικα να εκτημισει το δωρο της ζωης που της δωθηκε, εχοντας παραδωσει καθε προσπαθεια. Η Βιρτζινια θα πεθανει σημερα, σε τροχαιο δυστιχημα. Ενα αυτοκινητο, το οποιο δεν την ειχε δει να περναει το δρομο θα την χτυπησει. Η αληθεια; Η Βιρτζινια δεν θα ειναι μεγαλη απωλεια για τον κοσμο. Μετα απο κλαμματα κοντινων της ατομων η ζωη θα συνεχιστει, και η ιδια θα ξεχαστει. Γιατι; Γιατι η Βιρτζινια ειχε γινει ενα τιποτα, περα απο μια παρουσια. Ειχε θεωρησει τον εαυτο της κατι υπερανω των υπολοιπων. Η Βιρτζινια, ενας υπερωπτης, αχαριστος ανθρωπος. Αντιο Βιρτζινια. 

Τρελα.

 Αραγε τι ειναι αυτο που οριζουμε τρελα; Κατι υπαρκτο που επιλεγει επιλεκτικα τα θυματα του, κατακλυωντας το μυαλο τους με σκεψεις αλογιστες, οθωντας τα στα ορια; Αν ναι, με ποιο κριτηριο επιλεγει ποιον θα χτυπησει; Ηλικια, φυλο, χρωμα, προσωπικοτητα; Αν παλι οχι, μηπως τελικα ζει μεσα σε ολους μας; Παραφυλαει στο πισω μερος του εγκεφαλου μας, μαθαινει τις αδυναμιες μας και περιμενει την καταλληλη στιγμη για να βγει προς τα εξω; Ισως καποιοι ειναι αρκετα δυνατοι και κρυβονται καλα. Ισως κανεις να μην μπορει τελικα να μεινει κρυμμενος για πολυ. Ισως ολοι ειμαστε τρελοι, με τον εναν η με τον αλλον τροπο. Καποιοι με παρανομο τροπο, αλλοι με νομιμο. Καταβαθος αυτο το υπουλο πλασμα υπαρχει μεσα στον καθενα μας. Πυγαζει απ' τους χειροτερους μας εφιαλτες, τρεφετε με τους μεγαλυτερους φοβους μας. Μηπως ομως δεν ειναι τιποτα παραπανω απο ενα ανθρωπινο δημιουργημα; Ενας χαρακτηρισμος με σκοπο να κατακρινει το καθετι διαφορετικο; Καληνυχτα.

Λεωφορειο .

 Καταθληπτικη μουσικη ηχει, για φοντο ενα λεωφορειο που μολις ξεκινησε, με μια κοπελα μεσα. Χωρις προορισμο η κοπελα, χωρις προορισμο και το λεωφορειο. Τα γκριζα κτηρια την προσπερνανε οπως οι ακομα πιο σκουρες αναμνησεις της. Κλαιει, αλλα κανεις δεν την ακουει. Κανεις, γιατι ειναι μονη. Δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος μεσα στη μονοχρωμη πολη που απλωνεται γυρω της. Ολομοναχη, καθως τα κτησματα την πλησιαζουν απειλητικα κλεβοντας της το λιγο αξυγονο που εχει απομεινει, πνιγοντας την. Τα βιολια απο πισω δυναμωνουν. Τα δακρυα ειναι πιο δυνατα, οι λυγμοι πιο εντονοι. Καθως καταφερνει και αρπαζει την τελευταια της ανασα, ολα σταματανε. Η μουσικη, η πολη, το λεωφορειο, οι λυγμοι, τα δακρυα, οι στεναχωριες, ολα. Τιτλοι τελους πευτουν. Η τανια τελειωσε.

Ο κυριος Πε

Ο κυριος Πε απολαμβανε τις τελευταιες σταγονες του πικρου καφε του απομονωμενος με τις σκεψεις του στο γωνιακο τραπεζακι της αγαπημενης του καφετεριας. Του αρεσε να περναει χρονο μονος του, με συντροφια τις σκεψεις του. Εχει συνδιασει την μοναξια με την ηρεμια. Μονο ετσι καταφερνει και βρισκει τον ειρμο του. Τουλαχιστον ετσι νομιζει. Γιατι παρολη την ησυχια του μικρου μαγαζιου, το μυαλου του δεν μπορει να συγκεντρωθει, ειναι κουρασμενο. Μηπως ο κυριος Πε τρελαινεται; Αλλα και να ειναι ετσι, ποιος θα ενδιαφερθει για εναν ψυχοπαθη με ξεβαμενο μπλε κουστουμι; Οι ψυχοπαθεις δεν φορανε κουστουμι ουτε πηγαινουν για καφε το μεσημερι. Καλησπερα.

Σταματα.

Καλημερα. Αραγε, ειναι καλη μερα; Δεν ξερω, εισαι σιγουρος οτι εσυ μπορεις να την κρινεις. Σταματα, σταματα τα παντα για λιγο. Χαμηλωσε την ανασα σου οσο μπορεις, σε σημειο που να μην ειναι καθολου αισθητη. Κοιτα γυρω σου. Μην κοιταξεις απλα, δες γυρω σου. Ακου γυρω σου. Μην ακουσεις απλα, κατανοησε. Ξερεις τι κανεις αυτη τη στιγμη; Ζεις. Για μια φορα βγαινεις απο την φουσκα σου, η οποια ειναι γεματη σκοτουρες και βιασυνη, και ειδες τον πραγματικο κοσμο. Σταματα να περνας τις στιγμες ετσι, δεν θα ξαναρθουν. Δωσε χρονο στον εαυτο σου να αισθανθει. Σταματα. Σταματα και θαυμασε. Εισαι ζωντανος.

Ειμαστε;

Καλημερα! "Δεν ειμαστε ζωα" ελεγε ενας στιχος που ακουσα προσφατα. Και η σκεψη μου διχαζεται πανω σε αυτο. Απο την μια προσπαθουμε να μεινουμε εκτος της μαζοποιησης, διατηρωντας την μοναδικοτητα μας, διχως καμια επαφη με το υπολοιπο κοπαδι. Αλλα οσο ξεχωριστο και αν προσπαθησεις να κρατησεις τον τροπο σκεψης σου και την αντιληψη σου, παντα θα εισαι το θυμα των συναισθηματων σου. Ενα ερμαιο των ορμων σου, ενα θυμα των ορεξεων σου. Καταβαθος, παντα μεσα σου θα υπαρχει αυτο το πρωτογωνο ζωο που σε μαζοποιει διχως να το καταλαβαινεις, αναλογα με τις αντιδρασεις σου σε διαφορα ερεθισματα. Τραβιγμενο ε; Δεν λεω οτι το υποστηριζω απολυτα, αλλα ειναι μια αποψη.

Καινουργιες Εμπειριες

Καλησπερα! Λοιπον, σημερα λεω να μιλησουμε για καινουργιες εμπειριες. Αραγε, καθε μερα ποσα καινουργια πραγματα κανεις; Υποθετω τιποτα. Μεσα σε μια εβδομαδα, ενα μηνα; Ενα, δυο το πολυ. Και δεν μιλαω για εξωφρενικες εμπειριες, αλλα για απλες καθημερινες  πραξεις, οπως να φωναξεις "πατατα" μεσα στην μεση του μαθηματος. Γιατι λοιπον δεν δοκιμαζουμε να κανουμε καθε μερα κατι καινουργιο; Να δινουμε σε καθε στιγμη μας μια ξεχωριστη νοτα, δραπετευοντας απο τη βασανιστικη ρουτινα που μας περιβαλει;

Χρονος

Το παρελθον δεν ειναι παρελθον, ειναι παρον ουσιαστικα. Αυτα τα δυο
συγχεονται, συνυπαρχουν. Αυτη η στιγμη ανικει στο παρελθον και εφοσον 
μιλαω για αυτη τη στιγμη ανικει ταυτοχρονος στο παρον. Το πριν και το 
τωρα ζουνε μαζι. Κσι ολα μαζι αλλιλοριοθετουνται. Το πριν βαζει ορεια στο 
τωρα, και το τωρα στο μετα. Αυτη τη στιγμη μιλαω για το μελλον, αρα ουσιαστικα
το παρον ανικει σε αυτο. Τελικα ολα ειναι τοσο αυλα. Καληνυχτα.

Ψευτικα Λογια

Καλημερα! Μολις γυρισα απτο σχολειο, με τελευταια ωρα εκθεση. Οπως ειναι αναμενομενο προσοχη στο μαθημα ελαχιστη, μεγαλυτερη μου εγνοια ηταν τα ακανονιστα σχηματα που σχεδιαζα στο τετραδιο μου. Παρολα αυτα, καποιες λεξεις τραβηξαν την προσοχη μου. "Λεξεις με διπλη σημασια", "κρυμμενη αληθεια", και αλλες παρομοιες φρασεις, που ολες οδηγουσαν στο ιδιο συμπερασμα: Ποσο και κυριως ΠΟΣΑ ψευτικα λογια χρησιμοποιουμε στις μερες μας, διχως κανεναν ενδοιασμο; Σκορπιζουμε ψεματα σαν χαρτοπολεμο και τριγυρναμε με τα χρωματιστα προσωπεια μας γεματα φανταχτερες λεξεις, που αν τις καλοπαρατηρησεις εχουν χασει το χρωμα τους, με μοναδικο στοχο το προσωπικο μας συμφερον. Εχουμε φτασει σε σημειο η "αγαπη" να σημαινει "εξωτερικη εμφανιση", η "φιλια" να σημαινει "συμφερον", η "δημηκρατια" "δικτατορια", το "δικαιο" "πολιτικο συμφερον" και αλλα πολλα παραδειγματα. Και ιδου η απορια που μου δημιουργηθηκε: Αραγε, εχουμε μεινει καθολου ανθρωποι, η ειμαστε ολοι μας απλα ενα κινητο ψεμα;

We loved with love that was more than love.
-Edgar Allan Poe

Η Αλικη στην χωρα των θαυματων.

 Καλησπερα. Και ναι εκανα και εγω το μοιραιο σωστο/λαθος να φτιαξω αυτο το πραγμα που ονομaζεται blog και ολοι θαυμαζουν. Ασχημη η σημερινη μερα αν και τελικα τα πραγματα μπορουν να αλλαξουν απο λεπτο σε λεπτο, ενας συνιθισμενος καφες μπορει να σε βοηθησει τοσο πολυ οταν τα πραγματα δυσκολευουν. Και καπως ετσι μου ηρθε στο μυαλο μια καινουργια θεωρια. Ισως φταιει που διαβαζω την αλικη στην χωρα τον θαυματων και ειμαι καπως επηρεασμενη. Τελικα η ζωη μοιαζει καπως με αυτο το παραμυθι. Οπως εκει υπαρχουν μαγικα ποτα και κεκακια που σε κανουν να μεγαλωνεις η να μικραινεις, ετσι και στην πραγματικη ζωη υπαρχει κατι παρομοιο, αλλα με την μορφη συναισθηματων που σου μεταδιδουν οι αλλοι. Για παραδειγμα, μεσω μιας αντιπαραθεσης με καποιον, μπορει μπροστα στον τροπο ομιλιας του και τα επιχειρηματα του να νιωσεις μικροσκοπικος, ενω αντιθετα οταν υπερισχυεις η παινευεσαι μεσα απο μια συζητηση μπορει να νιωσεις πολυ πιο μεγαλος. Αυτες οι "αλλαγες μεγεθους" σου δινουν το δικαιωμα να περνας σε διαφορες συναισθηματικες διαστασεις, οπως στην αλικη, σε διαφορες πορτες. Αλλα τι γινεται οταν η μοναδικη πορτα που υπαρχει να περασεις ειναι για παραδειγμα μικρη; Τελικα περα απο την απηχηση που εχουν οι αλλοι πανω σου, πρεπει να ελεγχεις τα συναισθηματα σου αναλογα με την κατασταση, αν θες να μπεις στη σωστη πορτα.