Επιασε ενα χαρτι και ενα στυλο. Ηταν αργα το βραδυ. Και ξεκινησε να γραφει ενα γραμμα. Ενα γραμμα για αυτους.
Με κανατε να γινω αλλος ανθρωπος. Να ανοιχτω, να σας μιλησω, να παψω να κλαιω, να δυναμωσω. Μου δειξατε οτι δεν ειναι αναγκη να ειμαι μονη μου, οτι το να εισαι δυνατος ειναι να εχεις τη δυναμη να δειξεις τις αδυναμιες σου, και οχι να υποκρινεσαι οτι δεν υπαρχουν. Με αγαπησατε, με μαθατε να αγαπω. Ησασταν παντα διπλα μου, και τωρα ξερω οτι οτι και να γινει, οπου και αν βρισκομαι, παντα θα σας εχω μαζι μου. Ευχαριστω για ολα τα χαμογελα που μου χαρισατε! Χαρη σε εσας μπορω πια να ζω!
Το κοριτσι του απεναντι παραθυρου"
Και αφησε το γραμμα κατω απο το παραθυρο τους. Δεν τους ηξερε πραγματικα, απλα τους κοιταγε δυστακτικα πισω απο τις κλειστες κουρτινες. Δεν την ηξεραν, δεν την ειχαν δει ποτε. Ομως απο οταν μετακομισαν απεναντι της της κραταγαν παντα συντροφια. Τα γελια και οι χαρες τους εδιωχναν την συννεφια απο το προσωπο της. Και τους αγαπησε, για ολα οσα της χαρησαν μεγαλοψυχα χωρις καν να το καταλαβουν. Πισω απο τα τζαμια, τα τουβλα, τα τσιμεντα, τα επιπλα, ηταν και εκεινη μαζι τους. Τωρα πια δεν θα ξαναηταν ποτε μονη.
Γυρισε την πλατη της και προχωρησε στο πεζοδρομιο. Δυνατη πια, ηξερε οτι επιτελους θα στηριζοταν στον εαυτο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου