Παραμυθι 1.

 Μια φορα και εναν καιρο ηταν ενα μικρο κοριτσακι. Ζουσε με ολους της τους φιλους σε εναν καταλευκο κοσμο και περναγε καθε μερα παρα πολυ ομορφα. Τα παντα σε αυτο το κοσμο ηταν ασπρα, αστρεφτερα και ζωηρα. Το κοριτσι ηταν τοσο χαρουμενο μαζι με τους αγαπημενους της. Μερα με την μερα ομως, τα παντα γυρω της γκριζαιναν. Το κοριτσι στην αρχη παραξενευτηκε, αλλα ειδε οτι κανεις αλλος δεν αντιδρουσε και το θεωρησε κατι φυσιολογικο. Με τον καιρο το τοπιο μαυριζε ολο και πιο πολυ, αρχιζε να την τρομαζει. Δεν αντεξε αλλο, ετρεξε και μιλησε στους αλλους. Και τοτε διαπιστωσε κατι. Μονο εκει το εβλεπε. Μονο εκεινη εβλεπε τον κοσμο της να σκοτεινιαζει, μονο εκεινη φοβοταν. Ολοι οι αλλοι ζουσαν ακομα μεσα στο φως και τη χαρα. Ποιος ξερει γιατι. Ολο και πιο σκοτεινα, τοσο σκοτεινα που δεν μπορουσε να διακρινει τα περιγραματα των πραγματων γυρω της. Τοσο σκοτεινα που δεν εβλεπε πια τους φιλους της, ηξερε οτι ειναι γυρω της βεβαια, αλλα ηταν μονη της. Τοσο σκοτεινα που το σκοταδι αποροφυσε ακομα και τον ηχο. Μεσα στο κενο, στο απολυτο τιποτα, φοβισμενη, μονη.

"Και ζησαν αυτοι καλα, και μεις καλυτερα."