Γραμμα #1.

Και μπαμ!

Καπως ετσι.

Η αρχη της ιστοριας; Αδιαφορη. Το τελος; Μια απο τα ιδια. Το παρον ασυγκριτο. Ναι, αυτη ειναι η λεξη. Ομορφο, απιστευτο, τελειο, εννοιες που δεν μπoρουν να κουβαλησουν τη σημασια του. 

Ισως γιαυτο δεν μπορω να συνεχισω αυτο το κειμενο, και καταληγω να γραφω αδιαφορες προτασεις γεματες "σαλτσες".

Γιατι καμια λεξη, προταση η παραγραφος δεν μπορει να χωρεσει τοσα συναισθηματα.

Γιαυτο σταματαω εδω.

Δεν ξερω γιατι γραφω, δεν ξερω τι προσπαθω να πω.

Ειναι κατι μεγαλο μεσα μου, ετοιμο να σκασει! Και προσπαθω, προσπαθω συνεχεια να στο πω, καταλαβαινεις ετσι;

Απλα το λεω για να το ξερεις, σε περιπτωση που δεν το εχεις δει.

Πρεπει να σταματησω να γραφω επιτελους...Ετσι;

Και ειναι μια ερωτηση. Μια ερωτηση που ακουω συχνα, αλλα δεν μπορω να απαντησω. 

Το σκευτηκα. Εκλεισα τα ματια μου και προσπαθησα να μετατρεψω αυτην την ερωτηση σε συναισθημα και αυτο το συναισθημα σε λεξεις.

Νιωθω τις φλεβες μου να παλλονται, το αιμα μου να κυλαει, την καρδια μου να χτυπαει, το σωμα μου να ανατριχιαζει, το βλεμμα μου να μαλακωνει, τα χειλη μου να τρεμουν, και το μυαλο μου να ξεφευγει.

Οσο ειναι αυτο. Και παραπανω. Τοσο.