Καταθληπτικη μουσικη ηχει, για φοντο ενα λεωφορειο που μολις ξεκινησε, με μια κοπελα μεσα. Χωρις προορισμο η κοπελα, χωρις προορισμο και το λεωφορειο. Τα γκριζα κτηρια την προσπερνανε οπως οι ακομα πιο σκουρες αναμνησεις της. Κλαιει, αλλα κανεις δεν την ακουει. Κανεις, γιατι ειναι μονη. Δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος μεσα στη μονοχρωμη πολη που απλωνεται γυρω της. Ολομοναχη, καθως τα κτησματα την πλησιαζουν απειλητικα κλεβοντας της το λιγο αξυγονο που εχει απομεινει, πνιγοντας την. Τα βιολια απο πισω δυναμωνουν. Τα δακρυα ειναι πιο δυνατα, οι λυγμοι πιο εντονοι. Καθως καταφερνει και αρπαζει την τελευταια της ανασα, ολα σταματανε. Η μουσικη, η πολη, το λεωφορειο, οι λυγμοι, τα δακρυα, οι στεναχωριες, ολα. Τιτλοι τελους πευτουν. Η τανια τελειωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου