Βιρτζινια.

 "Ισως η αυτοκαταστροφη να ειναι η πιο γλυκοπικρη ευτυχια καταβαθως" σκευτηκε. Και ναι, μπορει να ειχε και δικιο. Η επιλογη να διαλεγεις εσυ ποτε θα νιωθεις τη δυστηχια, ποτε θα βαζεις τελος στα ευτυχισμενα συναισθηματα σου, καταστρεφοντας τον εαυτο σου. Ελκιστικη, γιατι σε κανει να νιωθεις. Εστο και θλιμενη, σε κρατα συναισθηματικα ενεργη. "Πολυ αποκοσμες σκεψεις για ενα τοσο ευχαριστο πρωινο". Ο ηλιος ελαμπε πισω απο τα συννεφα, δινοντας μια ευχαριστη νοτα στο παγωμενο τοπιο. Κουμπωσε μεχρι πανω το παλτο της και τελειωσε την τελευταια κρυα πια, γουλια καφε. Αφησε τα χρηματα πανω στο τραπεζι και εφυγε, ειχε ειδη αργησει πολυ για το ραντεβου της. Με γρηγορο ρυθμο εφτασε στη γωνια κοντα στο σπιτι της Εμιλυ. Την ειχε δει αρκετα μετρα πριν φτασει, τυλιγμενη με το κασκολ της μεσα στο κρυο.
 Αλλα μας νοιαζουν αυτες η λεπτομερειες; Η Βιρτζινια ηταν μια αδυνατη κοπελα, ωχρη, σχεδον αορατη σαν μια λευκη κολλα χαρτι. Τα γαλαζια, σαν κλαμμενα ματια της διακοσμουσαν το προσωπο της πανω απο τα εντονα ζυγοματικα της. Το προσωπο της πλαισιοναν τα καταμαυρα μακρυα μαλλια της. Στην τσαντα της παντα θα εβρισκες ενα μικρο δερματινο σημειωματαριο γεματο σκορπιες σκεψεις που κατεγραφε αραια και που. Ο χαρακτηρας της; Με μια λεξη θα περιεγραφοταν διαφορετικος, ως και παραλογος. Καθημερινη εσωτερικη παλη της: να μην ξεπερασει την διαχωριστικη γραμμη ονειρου και πραγματικοτητας.
 Της Βιρτζινια δεν της αρεσε ο κοσμος που ζουσε. Προτειμουσε να καταφευγει στον δικο της, πραγμα που εκανε επι καθημερινης βασης, οχι μονο μεσο της φαντασιας της. Πιστοι βοηθοι της ηταν τα βιβλια. Μεσα στης σελιδες τους εβρισκε τη ζωη της οποια δεν μπορουσε η εποχη της να της χαρισει. Γεματες συναισθηματα. Γιατι η ιδια ενιωθε συναισθηματικα νεκρη. Ισως γι'αυτο και ολος ο διαλογισμος περι αυτοκαταστροφης. Ετσι ηταν και η ιδια. Εβλεπτε τον εαυτο της, εμμεσα και αμμεσα.
 Μυστηριωδης κοπελα δεν ακουγετε; Περιεργη; Σε τετοιο βαθμο που γινεται ελκυστικη. Για καποιους, ισως και αντικειμενο θαυμασμου. Οχι, η Βιρτζινια δεν ηταν τιποτα παραπανω απο μια δυλη. Κρυμμενη πισω απο ολες της καταχρησης και τη θλιψη, πηγαζε ο καθαρος φοβος. Ο φοβος να κανει ολα αυτα που ονειρευοταν μεσα απο τα βιβλια της. Ο φοβος να ζησει. Απλα αρνιοταν κατηγοριματικα να εκτημισει το δωρο της ζωης που της δωθηκε, εχοντας παραδωσει καθε προσπαθεια. Η Βιρτζινια θα πεθανει σημερα, σε τροχαιο δυστιχημα. Ενα αυτοκινητο, το οποιο δεν την ειχε δει να περναει το δρομο θα την χτυπησει. Η αληθεια; Η Βιρτζινια δεν θα ειναι μεγαλη απωλεια για τον κοσμο. Μετα απο κλαμματα κοντινων της ατομων η ζωη θα συνεχιστει, και η ιδια θα ξεχαστει. Γιατι; Γιατι η Βιρτζινια ειχε γινει ενα τιποτα, περα απο μια παρουσια. Ειχε θεωρησει τον εαυτο της κατι υπερανω των υπολοιπων. Η Βιρτζινια, ενας υπερωπτης, αχαριστος ανθρωπος. Αντιο Βιρτζινια.