Μια φορα και εναν καιρο, πατησε το πρωτο της ποδι μεσα στην αιθουσα. Ηταν μικρη, πολυ μικρη, και κανεις δεν την ειχε προετοιμασει για αυτο που θα αντικριζε. Ολοι μιλαγαν για εναν υπεροχο και μαγευτικο χωρο, γεματο μουσικη, χρωματα και ευχαριστες προσωπικοτητες. Αυτο που αντικρισε διεφερε παρα πολυ. Η μουσικη ηταν τοσο δυνατα που μονο πονο στα αυτια μπορουσε να δημιουργησει, οι εικονες αλλαζαν τοσο γρηγορα που σε ζαλιζαν, και ο κοσμος χορευε φοροντας μασκες. Ολοι εκτος απο εκεινη, κανεις δεν την ενημερωσε οτι θα ειναι παρτυ μασκε. Χωρις καν να το καταλαβει, η μικροσκοπικη υπαρξη βρισκοταν ηδη μεσα στο χαος της σαλας, με τους ανθρωπους γυρω της να την τραβανε κοντα τους, ο καθενας με το δικο του σκοπο. Και ολοι απαιτουσαν να την εχουν δικια τους, χωρις κανεις ομως να ρωταει την ιδια τι θελει. Τα δακρυα απο την αγωνια ανεβαιναν στα ματια της, και εβαζε ολη της τη δυναμη να επελευθερωθει αλλα διχως αποτελεσμα. Ηταν πολυ αδυναμη μπροστα τους. Και ξαφνικα, ενα αγνωστο χερι την αρπαξε απο το μπρατσο και την τραβηξε. Στην αρχισε σαστισε, και πηγε να ξεφυγει, αλλα η αισθηση αυτου του αγγιγματος ηταν τοσο οικεια. Διχως καν να το καταλαβει ειχαν βρεθει στο μπαλκονι. Στο μπαλκονι, οπου η θεα ηταν πανεμορφη. Στο μπαλκονι, οπου η μουσικη ακουγονταν πιο απαλη και μαγικη. Στο μπαλκονι οπου το ατομο διπλα της εβγαλε την μασκα του. Στο μπαλκονι, μαζι, δυο ατομα, διχως προσωπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου