Ιδεες και οπλα.

Καλημερα. Καιρο εχω να γραψω. Σας εχει τυχει ποτε να ελπιζετε σε κατι διχως να ξερετε τι ειναι; Να υπαρχει κατι παραπανω απο καθε ερωτα, καθε βαθμο, καθε προβλημα που δημιουργει η κυβερνηση σου. Κατι παραπανω. Και εσυ, παρολα τα ελπιζω που εχεις υπαρκτα μπροστα σου, παρολους τους χειροπιαστους λογους που εχεις να μαχεσαι, επιλεγεις αυτην την αυλοτητα. Μια ασχηματιστη ιδεα. Μια ιδεα. Και παλι ξεφευγω απο το θεμα, μιας και ανεφερα την λεξη ιδεα. Πιο ισχυρη απο καθε τι πανω στη γη, μια δυνατη ιδεα στα χερια ενος δυνατου ανθρωπου γινεται το πιο ανικητο οπλο. Πατα την σκανδαλη.

Καμμενη Αθηνα.

Πραγματικα δεν μπορω να πιστεψω την παραπλροφορηση και πλυση εγκεφαλου των ΜΜΕ αυτη τη στιγμη. Οπως επεισης και το θρασος των πολιτικων. Βγαινει ο καθενας που οδηγησε την χωρα στο αμην, ο καθενας απο τους βασικους υπαιτιους αυτης της καταστασης και κρινει τον χαμο της Αθηνας. "Ειναι αισχος διαδηλωνοντας να καταστρεφεις ξενη περιουσια. Να καταστρεφεις ξενες ζωες." Σημερα δυστηχως αυτο συνεβει, ας πουμε σε 10 οικογενειες. Θλιβερο. Εξαιτιας σου ομως ξεδιατροπε της βουλης συνεβει σε χιλιαδες οικογενειες! Τα καναλια συνεχιζουν προβαλοντας ολη αυτη τη καταστροφη ως ανευθυνη πραξη του αγανακτησμενου λαου. Καταρχας η αποψη μου ειναι οτι φταιχτες ειναι προβοκατορες και προβατα του συστηματος, γιατι εχω δει τους πραγματικους αγανακτησμενους στο Συνταγμα, και μουτζωναν αοπλα την βουλη. Αλλα ακομα και να οφειλεται στους πραγματικους διαδηλωτες, τι περιμενεις απο ενα πληθος που βλεπει το μελλον του να γκρεμιζεται μπροστα στα ματια του. Δεν θεωρω αυτο που βλεπω σωστη λυση. Αλλα ισως τελικα να ειναι μοναδικη. Ισως το χαος ειναι το μονο που μπορει να μας εποφελήσει τωρα.

Βιρτζινια.

 "Ισως η αυτοκαταστροφη να ειναι η πιο γλυκοπικρη ευτυχια καταβαθως" σκευτηκε. Και ναι, μπορει να ειχε και δικιο. Η επιλογη να διαλεγεις εσυ ποτε θα νιωθεις τη δυστηχια, ποτε θα βαζεις τελος στα ευτυχισμενα συναισθηματα σου, καταστρεφοντας τον εαυτο σου. Ελκιστικη, γιατι σε κανει να νιωθεις. Εστο και θλιμενη, σε κρατα συναισθηματικα ενεργη. "Πολυ αποκοσμες σκεψεις για ενα τοσο ευχαριστο πρωινο". Ο ηλιος ελαμπε πισω απο τα συννεφα, δινοντας μια ευχαριστη νοτα στο παγωμενο τοπιο. Κουμπωσε μεχρι πανω το παλτο της και τελειωσε την τελευταια κρυα πια, γουλια καφε. Αφησε τα χρηματα πανω στο τραπεζι και εφυγε, ειχε ειδη αργησει πολυ για το ραντεβου της. Με γρηγορο ρυθμο εφτασε στη γωνια κοντα στο σπιτι της Εμιλυ. Την ειχε δει αρκετα μετρα πριν φτασει, τυλιγμενη με το κασκολ της μεσα στο κρυο.
 Αλλα μας νοιαζουν αυτες η λεπτομερειες; Η Βιρτζινια ηταν μια αδυνατη κοπελα, ωχρη, σχεδον αορατη σαν μια λευκη κολλα χαρτι. Τα γαλαζια, σαν κλαμμενα ματια της διακοσμουσαν το προσωπο της πανω απο τα εντονα ζυγοματικα της. Το προσωπο της πλαισιοναν τα καταμαυρα μακρυα μαλλια της. Στην τσαντα της παντα θα εβρισκες ενα μικρο δερματινο σημειωματαριο γεματο σκορπιες σκεψεις που κατεγραφε αραια και που. Ο χαρακτηρας της; Με μια λεξη θα περιεγραφοταν διαφορετικος, ως και παραλογος. Καθημερινη εσωτερικη παλη της: να μην ξεπερασει την διαχωριστικη γραμμη ονειρου και πραγματικοτητας.
 Της Βιρτζινια δεν της αρεσε ο κοσμος που ζουσε. Προτειμουσε να καταφευγει στον δικο της, πραγμα που εκανε επι καθημερινης βασης, οχι μονο μεσο της φαντασιας της. Πιστοι βοηθοι της ηταν τα βιβλια. Μεσα στης σελιδες τους εβρισκε τη ζωη της οποια δεν μπορουσε η εποχη της να της χαρισει. Γεματες συναισθηματα. Γιατι η ιδια ενιωθε συναισθηματικα νεκρη. Ισως γι'αυτο και ολος ο διαλογισμος περι αυτοκαταστροφης. Ετσι ηταν και η ιδια. Εβλεπτε τον εαυτο της, εμμεσα και αμμεσα.
 Μυστηριωδης κοπελα δεν ακουγετε; Περιεργη; Σε τετοιο βαθμο που γινεται ελκυστικη. Για καποιους, ισως και αντικειμενο θαυμασμου. Οχι, η Βιρτζινια δεν ηταν τιποτα παραπανω απο μια δυλη. Κρυμμενη πισω απο ολες της καταχρησης και τη θλιψη, πηγαζε ο καθαρος φοβος. Ο φοβος να κανει ολα αυτα που ονειρευοταν μεσα απο τα βιβλια της. Ο φοβος να ζησει. Απλα αρνιοταν κατηγοριματικα να εκτημισει το δωρο της ζωης που της δωθηκε, εχοντας παραδωσει καθε προσπαθεια. Η Βιρτζινια θα πεθανει σημερα, σε τροχαιο δυστιχημα. Ενα αυτοκινητο, το οποιο δεν την ειχε δει να περναει το δρομο θα την χτυπησει. Η αληθεια; Η Βιρτζινια δεν θα ειναι μεγαλη απωλεια για τον κοσμο. Μετα απο κλαμματα κοντινων της ατομων η ζωη θα συνεχιστει, και η ιδια θα ξεχαστει. Γιατι; Γιατι η Βιρτζινια ειχε γινει ενα τιποτα, περα απο μια παρουσια. Ειχε θεωρησει τον εαυτο της κατι υπερανω των υπολοιπων. Η Βιρτζινια, ενας υπερωπτης, αχαριστος ανθρωπος. Αντιο Βιρτζινια. 

Τρελα.

 Αραγε τι ειναι αυτο που οριζουμε τρελα; Κατι υπαρκτο που επιλεγει επιλεκτικα τα θυματα του, κατακλυωντας το μυαλο τους με σκεψεις αλογιστες, οθωντας τα στα ορια; Αν ναι, με ποιο κριτηριο επιλεγει ποιον θα χτυπησει; Ηλικια, φυλο, χρωμα, προσωπικοτητα; Αν παλι οχι, μηπως τελικα ζει μεσα σε ολους μας; Παραφυλαει στο πισω μερος του εγκεφαλου μας, μαθαινει τις αδυναμιες μας και περιμενει την καταλληλη στιγμη για να βγει προς τα εξω; Ισως καποιοι ειναι αρκετα δυνατοι και κρυβονται καλα. Ισως κανεις να μην μπορει τελικα να μεινει κρυμμενος για πολυ. Ισως ολοι ειμαστε τρελοι, με τον εναν η με τον αλλον τροπο. Καποιοι με παρανομο τροπο, αλλοι με νομιμο. Καταβαθος αυτο το υπουλο πλασμα υπαρχει μεσα στον καθενα μας. Πυγαζει απ' τους χειροτερους μας εφιαλτες, τρεφετε με τους μεγαλυτερους φοβους μας. Μηπως ομως δεν ειναι τιποτα παραπανω απο ενα ανθρωπινο δημιουργημα; Ενας χαρακτηρισμος με σκοπο να κατακρινει το καθετι διαφορετικο; Καληνυχτα.

Λεωφορειο .

 Καταθληπτικη μουσικη ηχει, για φοντο ενα λεωφορειο που μολις ξεκινησε, με μια κοπελα μεσα. Χωρις προορισμο η κοπελα, χωρις προορισμο και το λεωφορειο. Τα γκριζα κτηρια την προσπερνανε οπως οι ακομα πιο σκουρες αναμνησεις της. Κλαιει, αλλα κανεις δεν την ακουει. Κανεις, γιατι ειναι μονη. Δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος μεσα στη μονοχρωμη πολη που απλωνεται γυρω της. Ολομοναχη, καθως τα κτησματα την πλησιαζουν απειλητικα κλεβοντας της το λιγο αξυγονο που εχει απομεινει, πνιγοντας την. Τα βιολια απο πισω δυναμωνουν. Τα δακρυα ειναι πιο δυνατα, οι λυγμοι πιο εντονοι. Καθως καταφερνει και αρπαζει την τελευταια της ανασα, ολα σταματανε. Η μουσικη, η πολη, το λεωφορειο, οι λυγμοι, τα δακρυα, οι στεναχωριες, ολα. Τιτλοι τελους πευτουν. Η τανια τελειωσε.

Ο κυριος Πε

Ο κυριος Πε απολαμβανε τις τελευταιες σταγονες του πικρου καφε του απομονωμενος με τις σκεψεις του στο γωνιακο τραπεζακι της αγαπημενης του καφετεριας. Του αρεσε να περναει χρονο μονος του, με συντροφια τις σκεψεις του. Εχει συνδιασει την μοναξια με την ηρεμια. Μονο ετσι καταφερνει και βρισκει τον ειρμο του. Τουλαχιστον ετσι νομιζει. Γιατι παρολη την ησυχια του μικρου μαγαζιου, το μυαλου του δεν μπορει να συγκεντρωθει, ειναι κουρασμενο. Μηπως ο κυριος Πε τρελαινεται; Αλλα και να ειναι ετσι, ποιος θα ενδιαφερθει για εναν ψυχοπαθη με ξεβαμενο μπλε κουστουμι; Οι ψυχοπαθεις δεν φορανε κουστουμι ουτε πηγαινουν για καφε το μεσημερι. Καλησπερα.

Σταματα.

Καλημερα. Αραγε, ειναι καλη μερα; Δεν ξερω, εισαι σιγουρος οτι εσυ μπορεις να την κρινεις. Σταματα, σταματα τα παντα για λιγο. Χαμηλωσε την ανασα σου οσο μπορεις, σε σημειο που να μην ειναι καθολου αισθητη. Κοιτα γυρω σου. Μην κοιταξεις απλα, δες γυρω σου. Ακου γυρω σου. Μην ακουσεις απλα, κατανοησε. Ξερεις τι κανεις αυτη τη στιγμη; Ζεις. Για μια φορα βγαινεις απο την φουσκα σου, η οποια ειναι γεματη σκοτουρες και βιασυνη, και ειδες τον πραγματικο κοσμο. Σταματα να περνας τις στιγμες ετσι, δεν θα ξαναρθουν. Δωσε χρονο στον εαυτο σου να αισθανθει. Σταματα. Σταματα και θαυμασε. Εισαι ζωντανος.