Εθισμος.

Πλησιασε τη μυτη της στην παγωμενη, και ταυτοχρονως τοσο καυτη επιφανεια. Πρωτα την αγγιξε απαλα με την ακρη της γλωσσας της και αναριγησε ολοκληρη απο απολαυση. Πλησιασε τη μυτη της και εισεπνευσε. Αρχισε να ζαλιζεται, αλλα δεν σταματησε εκει. Συνεχισε με μια ακομα πιο βαθια τζουρα. Και ετσι αρχισε το ταξιδι της. Ηθελε να συνεχισει, αλλα χρειαζοταν λιγο χρονο για να αντεξει ολη αυτη την απολαυση. Αγαπουσε τα παντα σε αυτη την αισθηση. Αγαπουσε το πως την εκανε να κλεινει τα ματια της και να χανεται. Αγαπουσε το πως την εκανε να ξεχναει καθε εγνοια, καθε προβλημα, τα παντα. Αγαπουσε το πως την εκανε να μισει και να αγαπαει ταυτοχρονως. Αγαπουσε πως την εκανε να χανει τον ελεγχο του σωματος της και να παραδινεται ολοκληρωτικα σε οτι της προσταζε. Αγαπουσε ακομα και τις συνεπειες που προκαλουσε η αποσταση μεταξυ τους, το πως την τρελαινε. Το ειχα ξανακουσει αυτο. Εθισμος λεγοταν. Ειχε καταληξει εθισμενη, ενα πρεζακι.
 Σηκωσε το κεφαλι της απο τον λαιμο του και αγγιξε τα απαλα του χειλη. Ποσο τον λατρευε, ποσο τον αγαπουσε. Εθισμενη.

Γραμμα #1.

Και μπαμ!

Καπως ετσι.

Η αρχη της ιστοριας; Αδιαφορη. Το τελος; Μια απο τα ιδια. Το παρον ασυγκριτο. Ναι, αυτη ειναι η λεξη. Ομορφο, απιστευτο, τελειο, εννοιες που δεν μπoρουν να κουβαλησουν τη σημασια του. 

Ισως γιαυτο δεν μπορω να συνεχισω αυτο το κειμενο, και καταληγω να γραφω αδιαφορες προτασεις γεματες "σαλτσες".

Γιατι καμια λεξη, προταση η παραγραφος δεν μπορει να χωρεσει τοσα συναισθηματα.

Γιαυτο σταματαω εδω.

Δεν ξερω γιατι γραφω, δεν ξερω τι προσπαθω να πω.

Ειναι κατι μεγαλο μεσα μου, ετοιμο να σκασει! Και προσπαθω, προσπαθω συνεχεια να στο πω, καταλαβαινεις ετσι;

Απλα το λεω για να το ξερεις, σε περιπτωση που δεν το εχεις δει.

Πρεπει να σταματησω να γραφω επιτελους...Ετσι;

Και ειναι μια ερωτηση. Μια ερωτηση που ακουω συχνα, αλλα δεν μπορω να απαντησω. 

Το σκευτηκα. Εκλεισα τα ματια μου και προσπαθησα να μετατρεψω αυτην την ερωτηση σε συναισθημα και αυτο το συναισθημα σε λεξεις.

Νιωθω τις φλεβες μου να παλλονται, το αιμα μου να κυλαει, την καρδια μου να χτυπαει, το σωμα μου να ανατριχιαζει, το βλεμμα μου να μαλακωνει, τα χειλη μου να τρεμουν, και το μυαλο μου να ξεφευγει.

Οσο ειναι αυτο. Και παραπανω. Τοσο.