Τι;

Δεν θελω να γινει δικος μου.
 
Θελω να εισαι δικος μου.
 
Το μικρο σου μυαλο δεν μπορει να δει τη διαφορα, ετσι;
 
Δεν θελω καν να προσπαθησω, θελω να εισαι δικος μου σημερα, αυριο και χθες. Δικος μου απο παντα.
Κατι σαν τη βαθυτερη και δυνατοτερη αναγκη σου που ανακαλυψες μολις την πρωτη φορα που αντικρησες τα ματια μου. Θελω να με χρειαζεσαι. Θελω να ειμαι κομματι σου.
 
Μα πανω απ'ολα θελω να μην σε νοιαζει να ειμαι δικη σου. Να σερνομαι για να γινω ενα με καθε σπιθαμη του σωματος σου, και εσυ να αδιαφορεις παντελως. Να με διωχνεις και ταυτοχρονως να ρουφας ολο μου το ειναι. Να μην με αφηνεις να μπω, και να ειμαι ολη μεσα σου.
 
Τι;

Παραμυθι #2

 Μια φορα και ενα καιρο ηταν μια πριγκιπισσα, που οπως ολες οι πριγκιπισσες ζουσε σε ενα καστρο παγιδευμενη, με ενα δρακο που τη φιλουσε, περιμενοντας εναν πριγκιπα να τη σωσει. Μονο που αυτη η πριγκιπισσα ειχε κατι διαφορετικο απο τις υπολοιπες. Κανενας μα κανενας πριγκιπας δεν ειχε προσπαθησει να την σωσει. Κανεις δεν ειχε φτασει μεχρι τις πυλες του παλατιου της, κανεις δεν ειχε προσπαθησει να αντιμετωπισει τον δρακο που τη φυλαγε. Πολλοι ξεκιναγαν το μακρινο ταξιδι για να την βρουν αλλα καπου στη μεση ξεχναγαν τον σκοπο και το προορισμο τους, και γυρνουσαν πισω.
 Στην αρχη η μικρη πριγκιπισσα δεν το εβαζε κατω και περιμενε τον σωτηρα της. Αργοτερα ομως η ελπιδα της αρχισε να σβηνει. Σιγα σιγα καταλαβαινε την αληθεια, κανεις δεν τα την εσωζε ποτε. Ηταν μονη της στο σκοτεινο παλατι με τον δρακο. Και ολο το σκοταδι πυκνωνε.
 Μια μερα, ενας ταξιδιωτης που περασε απο εκει τυχαια, αποφασισε απο περιεργια να μπει και να εξερευνησει το καστρο. Στην ατσαλενια πυλη ηρθε προσωπο με προσωπο με τον φοβερο δρακο. Πολεμισαν ωρες πολλες, μα στο τελος ο γεναιος αντρας ηταν ο νικητης. Γεματος βιασυνη ετρεξε στην καμαρα στο τελευταιο πατωμα του καστρου, περιμενοντας να συναντησει το παραμυθενιο προσωπο καποιας πριγκιπισσας, που θα τον ερωτευοταν για το σθενος και τη γενναιοτητα του. Αντιθετα, αυτο που το περιμενε ηταν ενα αδειο, αραχνιασμενο και σκοτεινο δωματιο. Απογοητευμενος, κατεβηκε παλι προς την πυλη. Καθως προσπερνουσε το πτωμα του δρακου, παρατηρησε κατι χρυσο να προεξεχει απο την σφαγμενη κοιλια του. Πλησιασε και κοιταξε καλυτερα. Αυτο που εβλεπε ηταν μακρια, καταξανθα μαλλια. Μεσα στη κοιλια του δρακου κειτοταν μια νεκρη κοπελα.
 Και ζησαν αυτοι καλα και μεις καλυτερα.

τυχαιες συναντησεις.

 Το προσωπο της ειχε κατι απο μια ταινια που ειχες ξεχασει. Ηταν η πρωταγωνιστρια που ειχες λατρεψει, παρ' ολο που δεν την ειχες δει ποτε σου. Το χαμογελο της τοσο ειλικρινες, μα και τοσο στημενο. Η υποκριτικη της ικανοτητα αδυναμη αλλα και το μεγαλυτερο ταλεντο που εχεις συναντησει. Ηταν η μεγαλυτερη ψευτια μεσα στη βαθυτερη αληθεια. Ηταν ομορφη, αλλα δεν κατειχε μια οποιαδηποτε ομορφια. Ηταν το ειδος της ομορφιας που ποναει. Καθοταν διπλα σου και σου κραταγε το χερι κλαιγοντας. Δεν θυμασαι πως ηρθε εκει. Η λιγμοι που μετα βιας καταφερναν να ξεγλυστρισουν απο το λαιμο της ειχαν μια νοτα αισιοδοξιας, κουβαλοντας ολα τα συναισθηματα που την ειχαν αγγιξει ποτε σε ενα αορατο ουρανιο τοξο. Ηταν λες και μια ολοκληρη ζωη αναδυοταν μεσα απο τα δακρια της. Σε μια στιγμη παρορμησης την αγκαλιασες, και διχως φοβο μητε ενδιασμους, σε αγκαλιασε και αυτη. Δεν σου ειπε ποτε το ονομα της, μα σε αγαπησε. Σε αγαπησε, και μετα ετσι απλα, χαθηκε.

Προσευχη.

Και να 'μαι εδω γονατιστη, σε 'σενα υψωνω προσευχη,
εγω που αγια και θεους ποτε δεν εχω προσκηνησει,
μεσα στα δαχτυλα να να πλεκω μετα βιας κομποσκινι.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, με μια παρακληση κρυφη.

Και να'μαι εδω γονατιστη, εμενα μην με προφυλαξεις.
Προσεχε αυτη την υπαρξη που συγκριση δεν εχει,
αγκαλιασε την ομορφια που ως και εσυ ζηλευεις.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, θαυμαζοντας τη θεια παρουσια.

Και να 'μαι εδω γονατιστη, με μια και μονη αμαρτια
που μεγαλωνει και τον ελεγχο αδυνατω να παρω.
Η καταδικη μου τοσο γλυκια, μα εξισου και αιωνια.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, αυτο το δημιουργημα

διχως πια φοβο, διχως αλλη επιλογη,
διχως ενδοιασμους, μονο σαν αυλη προσταγη,

τοσο γλυκα, τοσο κρυφα, 
τοσο αθωα και σιγανα να καταφερνω μονο

μερα με την μερα, χτυπο με το χτυπο,
φιλι με το φιλι, στιχο με το στιχο

οσο παει πιο πολυ να αγαπω.

Εθισμος.

Πλησιασε τη μυτη της στην παγωμενη, και ταυτοχρονως τοσο καυτη επιφανεια. Πρωτα την αγγιξε απαλα με την ακρη της γλωσσας της και αναριγησε ολοκληρη απο απολαυση. Πλησιασε τη μυτη της και εισεπνευσε. Αρχισε να ζαλιζεται, αλλα δεν σταματησε εκει. Συνεχισε με μια ακομα πιο βαθια τζουρα. Και ετσι αρχισε το ταξιδι της. Ηθελε να συνεχισει, αλλα χρειαζοταν λιγο χρονο για να αντεξει ολη αυτη την απολαυση. Αγαπουσε τα παντα σε αυτη την αισθηση. Αγαπουσε το πως την εκανε να κλεινει τα ματια της και να χανεται. Αγαπουσε το πως την εκανε να ξεχναει καθε εγνοια, καθε προβλημα, τα παντα. Αγαπουσε το πως την εκανε να μισει και να αγαπαει ταυτοχρονως. Αγαπουσε πως την εκανε να χανει τον ελεγχο του σωματος της και να παραδινεται ολοκληρωτικα σε οτι της προσταζε. Αγαπουσε ακομα και τις συνεπειες που προκαλουσε η αποσταση μεταξυ τους, το πως την τρελαινε. Το ειχα ξανακουσει αυτο. Εθισμος λεγοταν. Ειχε καταληξει εθισμενη, ενα πρεζακι.
 Σηκωσε το κεφαλι της απο τον λαιμο του και αγγιξε τα απαλα του χειλη. Ποσο τον λατρευε, ποσο τον αγαπουσε. Εθισμενη.

Γραμμα #1.

Και μπαμ!

Καπως ετσι.

Η αρχη της ιστοριας; Αδιαφορη. Το τελος; Μια απο τα ιδια. Το παρον ασυγκριτο. Ναι, αυτη ειναι η λεξη. Ομορφο, απιστευτο, τελειο, εννοιες που δεν μπoρουν να κουβαλησουν τη σημασια του. 

Ισως γιαυτο δεν μπορω να συνεχισω αυτο το κειμενο, και καταληγω να γραφω αδιαφορες προτασεις γεματες "σαλτσες".

Γιατι καμια λεξη, προταση η παραγραφος δεν μπορει να χωρεσει τοσα συναισθηματα.

Γιαυτο σταματαω εδω.

Δεν ξερω γιατι γραφω, δεν ξερω τι προσπαθω να πω.

Ειναι κατι μεγαλο μεσα μου, ετοιμο να σκασει! Και προσπαθω, προσπαθω συνεχεια να στο πω, καταλαβαινεις ετσι;

Απλα το λεω για να το ξερεις, σε περιπτωση που δεν το εχεις δει.

Πρεπει να σταματησω να γραφω επιτελους...Ετσι;

Και ειναι μια ερωτηση. Μια ερωτηση που ακουω συχνα, αλλα δεν μπορω να απαντησω. 

Το σκευτηκα. Εκλεισα τα ματια μου και προσπαθησα να μετατρεψω αυτην την ερωτηση σε συναισθημα και αυτο το συναισθημα σε λεξεις.

Νιωθω τις φλεβες μου να παλλονται, το αιμα μου να κυλαει, την καρδια μου να χτυπαει, το σωμα μου να ανατριχιαζει, το βλεμμα μου να μαλακωνει, τα χειλη μου να τρεμουν, και το μυαλο μου να ξεφευγει.

Οσο ειναι αυτο. Και παραπανω. Τοσο.