Το προσωπο της ειχε κατι απο μια ταινια που ειχες ξεχασει. Ηταν η πρωταγωνιστρια που ειχες λατρεψει, παρ' ολο που δεν την ειχες δει ποτε σου. Το χαμογελο της τοσο ειλικρινες, μα και τοσο στημενο. Η υποκριτικη της ικανοτητα αδυναμη αλλα και το μεγαλυτερο ταλεντο που εχεις συναντησει. Ηταν η μεγαλυτερη ψευτια μεσα στη βαθυτερη αληθεια. Ηταν ομορφη, αλλα δεν κατειχε μια οποιαδηποτε ομορφια. Ηταν το ειδος της ομορφιας που ποναει. Καθοταν διπλα σου και σου κραταγε το χερι κλαιγοντας. Δεν θυμασαι πως ηρθε εκει. Η λιγμοι που μετα βιας καταφερναν να ξεγλυστρισουν απο το λαιμο της ειχαν μια νοτα αισιοδοξιας, κουβαλοντας ολα τα συναισθηματα που την ειχαν αγγιξει ποτε σε ενα αορατο ουρανιο τοξο. Ηταν λες και μια ολοκληρη ζωη αναδυοταν μεσα απο τα δακρια της. Σε μια στιγμη παρορμησης την αγκαλιασες, και διχως φοβο μητε ενδιασμους, σε αγκαλιασε και αυτη. Δεν σου ειπε ποτε το ονομα της, μα σε αγαπησε. Σε αγαπησε, και μετα ετσι απλα, χαθηκε.
