Και να 'μαι εδω γονατιστη, σε 'σενα υψωνω προσευχη,
εγω που αγια και θεους ποτε δεν εχω προσκηνησει,
μεσα στα δαχτυλα να να πλεκω μετα βιας κομποσκινι.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, με μια παρακληση κρυφη.
Και να'μαι εδω γονατιστη, εμενα μην με προφυλαξεις.
Προσεχε αυτη την υπαρξη που συγκριση δεν εχει,
αγκαλιασε την ομορφια που ως και εσυ ζηλευεις.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, θαυμαζοντας τη θεια παρουσια.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, με μια και μονη αμαρτια
που μεγαλωνει και τον ελεγχο αδυνατω να παρω.
Η καταδικη μου τοσο γλυκια, μα εξισου και αιωνια.
Και να 'μαι εδω γονατιστη, αυτο το δημιουργημα
διχως πια φοβο, διχως αλλη επιλογη,
διχως ενδοιασμους, μονο σαν αυλη προσταγη,
τοσο γλυκα, τοσο κρυφα,
τοσο αθωα και σιγανα να καταφερνω μονο
μερα με την μερα, χτυπο με το χτυπο,
φιλι με το φιλι, στιχο με το στιχο
οσο παει πιο πολυ να αγαπω.
