Τι;

Δεν θελω να γινει δικος μου.
 
Θελω να εισαι δικος μου.
 
Το μικρο σου μυαλο δεν μπορει να δει τη διαφορα, ετσι;
 
Δεν θελω καν να προσπαθησω, θελω να εισαι δικος μου σημερα, αυριο και χθες. Δικος μου απο παντα.
Κατι σαν τη βαθυτερη και δυνατοτερη αναγκη σου που ανακαλυψες μολις την πρωτη φορα που αντικρησες τα ματια μου. Θελω να με χρειαζεσαι. Θελω να ειμαι κομματι σου.
 
Μα πανω απ'ολα θελω να μην σε νοιαζει να ειμαι δικη σου. Να σερνομαι για να γινω ενα με καθε σπιθαμη του σωματος σου, και εσυ να αδιαφορεις παντελως. Να με διωχνεις και ταυτοχρονως να ρουφας ολο μου το ειναι. Να μην με αφηνεις να μπω, και να ειμαι ολη μεσα σου.
 
Τι;

Παραμυθι #2

 Μια φορα και ενα καιρο ηταν μια πριγκιπισσα, που οπως ολες οι πριγκιπισσες ζουσε σε ενα καστρο παγιδευμενη, με ενα δρακο που τη φιλουσε, περιμενοντας εναν πριγκιπα να τη σωσει. Μονο που αυτη η πριγκιπισσα ειχε κατι διαφορετικο απο τις υπολοιπες. Κανενας μα κανενας πριγκιπας δεν ειχε προσπαθησει να την σωσει. Κανεις δεν ειχε φτασει μεχρι τις πυλες του παλατιου της, κανεις δεν ειχε προσπαθησει να αντιμετωπισει τον δρακο που τη φυλαγε. Πολλοι ξεκιναγαν το μακρινο ταξιδι για να την βρουν αλλα καπου στη μεση ξεχναγαν τον σκοπο και το προορισμο τους, και γυρνουσαν πισω.
 Στην αρχη η μικρη πριγκιπισσα δεν το εβαζε κατω και περιμενε τον σωτηρα της. Αργοτερα ομως η ελπιδα της αρχισε να σβηνει. Σιγα σιγα καταλαβαινε την αληθεια, κανεις δεν τα την εσωζε ποτε. Ηταν μονη της στο σκοτεινο παλατι με τον δρακο. Και ολο το σκοταδι πυκνωνε.
 Μια μερα, ενας ταξιδιωτης που περασε απο εκει τυχαια, αποφασισε απο περιεργια να μπει και να εξερευνησει το καστρο. Στην ατσαλενια πυλη ηρθε προσωπο με προσωπο με τον φοβερο δρακο. Πολεμισαν ωρες πολλες, μα στο τελος ο γεναιος αντρας ηταν ο νικητης. Γεματος βιασυνη ετρεξε στην καμαρα στο τελευταιο πατωμα του καστρου, περιμενοντας να συναντησει το παραμυθενιο προσωπο καποιας πριγκιπισσας, που θα τον ερωτευοταν για το σθενος και τη γενναιοτητα του. Αντιθετα, αυτο που το περιμενε ηταν ενα αδειο, αραχνιασμενο και σκοτεινο δωματιο. Απογοητευμενος, κατεβηκε παλι προς την πυλη. Καθως προσπερνουσε το πτωμα του δρακου, παρατηρησε κατι χρυσο να προεξεχει απο την σφαγμενη κοιλια του. Πλησιασε και κοιταξε καλυτερα. Αυτο που εβλεπε ηταν μακρια, καταξανθα μαλλια. Μεσα στη κοιλια του δρακου κειτοταν μια νεκρη κοπελα.
 Και ζησαν αυτοι καλα και μεις καλυτερα.

τυχαιες συναντησεις.

 Το προσωπο της ειχε κατι απο μια ταινια που ειχες ξεχασει. Ηταν η πρωταγωνιστρια που ειχες λατρεψει, παρ' ολο που δεν την ειχες δει ποτε σου. Το χαμογελο της τοσο ειλικρινες, μα και τοσο στημενο. Η υποκριτικη της ικανοτητα αδυναμη αλλα και το μεγαλυτερο ταλεντο που εχεις συναντησει. Ηταν η μεγαλυτερη ψευτια μεσα στη βαθυτερη αληθεια. Ηταν ομορφη, αλλα δεν κατειχε μια οποιαδηποτε ομορφια. Ηταν το ειδος της ομορφιας που ποναει. Καθοταν διπλα σου και σου κραταγε το χερι κλαιγοντας. Δεν θυμασαι πως ηρθε εκει. Η λιγμοι που μετα βιας καταφερναν να ξεγλυστρισουν απο το λαιμο της ειχαν μια νοτα αισιοδοξιας, κουβαλοντας ολα τα συναισθηματα που την ειχαν αγγιξει ποτε σε ενα αορατο ουρανιο τοξο. Ηταν λες και μια ολοκληρη ζωη αναδυοταν μεσα απο τα δακρια της. Σε μια στιγμη παρορμησης την αγκαλιασες, και διχως φοβο μητε ενδιασμους, σε αγκαλιασε και αυτη. Δεν σου ειπε ποτε το ονομα της, μα σε αγαπησε. Σε αγαπησε, και μετα ετσι απλα, χαθηκε.